@mkljczk @Mateusz @m0bi @TOrynski @wariat
Trudno mi poważnie uwierzyć, że nie widzisz nawet różnicy stopnia między podejściem typu: „staramy się uczciwie zachować uważność na to, żeby ludzie z którymi się politycznie nie zgadzamy mieli równy głos, może wykluczając najgorsze skrajności, ale akceptując i starając się brać poprawkę na to że wybór co jest skrajnością a co nie zawsze jest jakoś przefiltrowany przez naszą własną perspektywę polityczną, i że czasem i tak nie ma ucieczki przez politycznym zabarwieniem różnych decyzji, jak np. tej że debata publiczna to dobro wspólne”, a: „no dobra, to ludziom tego nie powiemy, ale u nas dopuszczamy tylko treści zgodne z naszą polityczną narracją, a po prostu usuwajmy wszystko co dla tej narracji niewygodne, wtedy nasi wygrają i świat będzie lepszy”.
Tak samo zresztą, trzymając się tej analogii którą rzuciłem, jak w nauce. Od dość trywialnej refleksji, że nie da się dotrzeć do absolutnej obiektywnej prawdy, bo zawsze jest przynajmniej przefiltrowana przez język, można pójść albo w stronę: „no dobra, to jakie narzędzia możemy wdrożyć, żeby przynajmniej w miarę możliwości wykrywać i neutralizować nieuniknione uprzedzenia perspektywy wszystkich badaczy”, albo w stronę: „no dobra, to po prostu olejmy tę całą prawdę, prawda jest dla naiwnych, i skoro w perspektywie badawczej zawsze są jakieś nieuniknione uprzedzenia, no to to po prostu umieśćmy tam nasze słuszne uprzedzenia i już”.
Zupełnie serio widziałem tu kiedyś nieironiczne wezwanie, zaboostowane przez kogoś z moich akademickich znajomych, żeby akademicy porzucili śmieszną naiwną misję „dążenia do prawdy”, bo przecież to ułuda dla dzieci, i zamiast tego zajęli się po prostu dostarczaniem amunicji lewicy, bo wtedy będzie z nich przynajmniej pożytek.